Pomo

 

Pri la raspita pomo

 

  Vi faras saĝe, se vi manĝas ĉiumatene post la ellitiĝo kaj antaŭ la matenmanĝo unu aŭ du raspitajn pomojn. La pomo estas misteria frukto. Ne estas koincido, ke ĝi estas unu de la plej malnovaj simboloj en la konscio de l’ homaro. La pomarbo estis la „arbo de scio”, la pomo estis la biblia malpermisita frukto. Nu, ĉi tiu malpermisita frukto havas personan ligiĝon al la homo. Eble ĝi havis rolon, kiam la homo estis forpelita el la Paradizo, ĉi tion ni ne scias certe.

  

  Sed mi perceptis tiel, ke la kruda, raspita pomo estas certa helpilo de l’ ĉiutaga vivhigieno. Ĝi refreŝigas, trankviligas la stomakon kaj reguligas la intestojn. Precipe, se vi lavas la pomon per puraj manoj antaŭ raspado kaj post tiam verŝas ĝin per citronsuko. La vivon longan ne provizas ĉi tiu milda manĝaĵo, sed viaj stomako kaj intestoj akceptas grace ĉi tiun puran, kuracpovran, ĉiutagan donacon. Ĉar la homo estas homo ne nur kun siaj koro kaj menso, sed kun siaj stomako kaj intestoj ankaŭ.  

tradukita skribaĵo 
de Sándor Márai

Oranĝo

La Aventuro de Fredo

  Ĉi tiu rakonto estis okazanta je la malproksimega pasinteco, ĝuste tial ne eblas akuratan daton diri. Sed estu ĝi vendredo... hazarde... la naŭa de Novembro en 2018. Dum posttagmezo, je la 3a horo kaj 28a minuto. Hazarde.   

  Laŭ la interesa logiko de la loĝantoj en la lerneja dormejo, vendredo povus esti la „dormeja sabato”. Sed ĉi tiu fascinaĵo ne gravis al la knabino, kiu estis vestaĵojn pakanta en sia dormĉambro. La rapideco estis tiom, kiom la malzorgeco. Ho, kaj la belulineto ja rapidis... Tiutempe – dum knabiĉo kun taŭzita hararo estis spektanta de l' pakantineto - la ĉambro ŝajnis kvazaŭ ol rabita mumia tombo aŭ plene traserĉita femina mansako kun multaj misteriaj surplanke kaj surlite kuŝantaj trezoroj. Aperis kaj malaperis rapide unu post la alia: duone manĝita sandviĉo, rozkolora mamzono, multajn-travivintaj lernalibroj, malplenaj vodkaj vitraboteloj kaj ne fine, eĉ unu oranĝo. Ĝi estos la ĉefrolilo de ĉi tiu rakonto, tial mi pensas, ĝi meritas nomon. Estu ĝi nomita Fredo!

  La knabiĉo - mirante la knabinon – ekludis per Fredo. Li ĵonglis ĝin senvidante, dum li estis klinanta al la pordo kaj fokusis tutatente al certaj inaj trajtoj. Forgese la oranĝon, la viriĉeto revadis pri montaro kaj valo kaj abeloj kaj floroj... La revado interrompiĝis impete per la eksterkuro de la knabino kun valizo. Tiel impete, ke la alilokiĝo de Fredo senrimarkiĝis.

  Kuŝinte en lia mantelpoŝo Fredo ne povis vidi, kion ili faris aŭ kien ili iris. Ĝi ne vidis la metroon, la fervojan stacion, la kune tenitajn manojn, nek la kison. Kaj kiam Fredo estis finfine ekstere, ĝi povis vidi nur la morton sian. Morto per duopa manĝado: bruta, tamen dolĉa.

originala rakonto

far Lattia Sartoro